Czasem ma się tak, że po przyjeździe w pewne miejsce nie chce Ci się z niego wracać. Poczułeś tęsknotę, gdy tylko zdążyłeś wsiąść do autobusu. Klimat jaki posiada dane miejsce totalnie Cię wypełnił i poczułeś, że mógłbyś tam spędzić resztę życia i przez resztę życia czuć się własnie tak wspaniale. Gdy idąc ulicą nie widzisz twarzy pogrążonych w zadumie i gniewie, ale widzisz ludzi cieszących się chwilą własnie jak Ty teraz. Uśmiechających się i starających się chwytać moment na rolce aparatu. Twoje zdenerwowanie mija, gdy krocząc przez nierówne kostki chodnikowe Twoim oczom ukazują nie monumentalne budowle, zachwycające swoją wielkościom i wspaniałym wykończeniem w najdrobniejszym szczególe. Czujesz się malutki stojąc w punkcie widokowym. Patrzysz na piękno krajobrazu będąc wdzięcznym za to, że to właśnie Ty możesz to zobaczyć. Tak własnie było w Pradze. Mam nadzieję, że to nie jest moja ostatnia wizyta i pewnego dnia uda mi się tam wrócić i odkryć ją na nowo.
Komentarze
Prześlij komentarz